PLATEAU25

Kom een kijkje nemen “achter de schermen” op onze proces-expo! Achter elke voorstelling gaat een hele wereld schuil van gedachten, obstakels, try-outs en scènes die het niet hebben gehaald tot het einde - ook wel bekend als de darlings die we niet konden redden.
Tijdens de expo willen we deze werelden met je delen! Je krijgt een glimp te zien van alle individuele werkprocessen die de artiesten hebben doorlopen om te komen tot de voorstellingen die ze met je delen tijdens PLATEAU25.

Johannes Lievens reisde naar een zes-eeuwen-durend concert en ontmoette mensen die iets wonderlijks meemaakten. Hij schrijft daarover een nieuwe theatertekst. Work in progress.

Er is geen menselijker daad dan het aangaan van een liefdesrelatie. Er is niks mooier, niks intenser en niks intrinsiek griezeliger dan het openstellen van de eigen persoon tegenover een ander, in de hoop in de samensmelting met die ander ‘volledigheid’ te vinden. Eén en één maakt twee, en twee is volledig. Wat betekent het op een fundamenteel niveau om een relatie aan te gaan?
Wat laat ons ons hele leven lang verlangen naar dat complete samenvallen met een ander persoon? En wat wilt het zeggen als we dat dan doen? In LIEF (deel twee van een vierluik aan monologen over de fundamentele emoties van de mens) wordt de liefde in taal gegoten, in al zijn chaotische, rauwe, vieze, plakkerige en warme volledigheid.

Van moment tot moment verschuiven en veranderen identiteiten - een warrige puzzel van dromen, verlangens, associaties en relaties. In dit ontroerende landschap probeert Rosslyn haar huidige zelfportret vast te leggen - wie ze is op dit precieze moment, een ongrijpbare tijd die ze met jou deelt. Door haar ervaringen in woorden te vatten en je te verbinden met spel, humor en vreugde, word je uitgenodigd om te dansen terwijl je Rosslyn en haar dansen leert kennen.

In Aquí neemt Jonathan van der Horst je aan de hand van een zorgvuldig gezet kopje koffie mee naar de andere kant van de wereld. Want hoeveel klingelende kopjes of krakende kartonnen bekertjes er ook dagelijks over de toonbank mogen vliegen, wie weet er eigenlijk hoe al dat zwarte goud telkens weer in zijn/haar/hun kopje belandt?

In een wereld waarin de bron van alles in ons leven steeds verder van ons af komt te liggen, zoekt Aquí terug naar verbinding. Naar een manier om tegelijkertijd hier, maar toch ook een klein beetje daar te zijn.

Porous volgt het traject van twee figuren die evolueren rond onderlinge afhankelijkheid als het principe van alle leven. In een maatschappij die steeds sneller en doellozer draait, proberen de performers de stress en angst voor klimaatverandering te overwinnen door een staat van gevoeligheid en bewustzijn te betreden.
Het stuk ontwikkelt zich rond poreusheid en de relatie ervan met een ervaring van burgerlijke ongehoorzaamheid, waarbij gekeken wordt naar de plaats die het kan innemen in momenten van geweld. Porous wordt een nieuwe poging om de huidige zorgen en inspiraties in verband met de klimaat- en biodiversiteitscrisis te vertalen. Door lichaam en beweging beelden te laten overbrengen van opstand en gemeenschap, waarbij woede en ontzetting, eenvoud en complexiteit, eendracht en poreusheid worden uitgedrukt.

In Dreaming in Blue creëert Mimi een vormveranderende wereld waarin verschillende materies (menselijk en niet-menselijk) op zoek zijn naar gezelschap, met elkaar proberen te versmelten en beroofd worden van hun identiteit. Met humor en abstractie, evenals de poëtische en feministische ideeën van Maggie Nelson in Bluets, onderzoekt Mimi hoe de kleur blauw een ruimte kan worden om te ontsnappen aan gecodificeerde identiteit en simplificatie, en in plaats daarvan ruimte kan maken voor de complexiteit van onze behoeften en verlangens. “But what goes on in you when you talk about colour as if it were a cure, when you have not yet stated your disease.” (M. Nelson - Bluets)

Welkom aan tafel. Vandaag op het menu: plantaardige pannenkoeken met als bijgerecht alternatieven voor zorg en familie. Sinds de opkomst van de industrialisatie en het kapitalisme geldt het kerngezin als de norm. Maar wat zijn mogelijke alternatieven? In het sociale kunstproject Tafelen onderzoekt Anna Schlooz verschillende vormen van familievorming en zorg, vanuit haar ervaringen in de jeugdzorg en in queer communities. Door samen te eten en na te denken maak je kennis met haar onderzoek.

"I’m a rib called Eve. Taken out of man."

Plots is daar Eva. Adam weet niet wat hij met Eva moet. Eva weet niet wat ze met Adam moet. Wat ze beiden wel weten – want dat is hen zo verteld - is dat Eva een rib is, gemaakt uit Adam. Adam is man. De man. De mens, zelfs. Eva is vrouw. Zijn vrouw. Adam is haar heerser. En zij moet hem begeren.

Moeilijk.

Adam en Eva. Uit het paradijs. In het paradijs. Uit het paradijs. Overal tegelijk. En nergens.

'A wrap is rolling.
Heads are rolling
deep down, down, down

Am I hallucinating?

Red was everywhere
spiraling through the purple room
There you sent me —
seven, seven little red birds up my spine. '

Capricciosa is een danshallucinatie met een (dood) lichaam en vele, vele bloederige vogels als middelpunt. We ontmoeten het lichaam van een vrouw die voortdurend wordt aangevallen door een storm van vogels telkens als ze probeert op te staan, en we zijn getuige van de strijd die ze voert om zich te verzoenen met de situatie waarin ze zich bevindt.

Zal ze accepteren dat ze levenslang achtervolgd wordt? Zal ze proberen te ontwaken uit deze dagdroom?

De solo is een zelfportret en een vorm van zelfbezinning, waarbij Whacking dans wordt gebruikt om de non-binaire ervaring te verkennen. Het weerspiegelt het zelf als een vloeibaar organisme dat voortdurend transformeert als reactie op zelfoordelen en het oordeel van de wereld. Het is gewoon een kwestie van perceptie, nietwaar?

Waar eindigt een beweging en waar begint de volgende? Voor Blur XL onderzocht Jenneke hoe bewegingen in elkaar kunnen overvloeien zonder plotse verandering toe te laten. In deze zes uur durende installatie-performance, die de grens tussen blackbox en white cube opzoekt, wordt dans benaderd als een continue stroom van verandering.

De dansers bewegen zich in herhalende patronen en structuren, en belichamen de subtiele veranderingen die nodig zijn om van de ene beweging naar de andere over te gaan. Door herhaling en minimale variatie toe te laten, ontstaan hypnotiserende structuren die de grenzen van beweging en tijd aftasten. Tijdens deze voorstelling kan het publiek zich vrij rond de installatie bewegen om zelf nieuwe perspectieven te ontdekken.

Belicht mij
Verlicht mij

Begeleid door de muziek van Richard R. He meandert Jorien Onsia doorheen verschillende facetten van trots. Ze belichaamt de tegenstrijdigheden en gaat op zoek naar hun afhankelijkheid.
Is er een poreuze of doorlaatbare manier om trots te zijn in deze wereld?